5

bo zupa była zza słonia.

bo mam marudzący nastrój.
bo obiecałam sobie nie dać biologii ze mną wygrać i mi nie wychodzi.
bo nie zostałam feministką i chyba żałuję.
bo mam za dużo chęci do niewłaściwej roboty.
bo znowu myślę o tym, o czym nie powinnam.
bo myślałam, że już jest wszystko w porządku a tak naprawdę nic nie jest. i nie będzie.
bo plany nie wychodzą.
bo komiks nie chce się sam rysować.
bo jestem normalna.

nie lubię pytań 'czy to wszystko ma jakiś sens?' nie znoszę. a jednak sama je sobie ostatnio zadaję.
bo.. gdy patrzę cząstkowo, jasne. tu mały cel, tam mały cel. wstać rano - mały sukces. wmusić w siebie jedzenie, gdy żołądek skręca się tak, że robi się niedobrze - jakiś plus. pouczyć się zamiast pograć - nieduże wyzwanie. ale wyzwanie. pójść do szkoły, żeby usłyszeć 'cześć' od kogoś. pogadać z ludźmi. dowiedzieć się, co robię źle, a za co mnie lubią. to takie.. małe cele.
i gdy widzę to tak, wszystko jest super.
ale gdy pomyślę 'fajnie, ale przez to wciąż niczego nie osiągam, nic nie robię, nie idę do przodu, stoję w miejscu' to nagle przestaje być tak ładnie. nie zadowala mnie samo stanie w miejscu, na tyle, by się nie cofać. i ciężko mi stwierdzić, czy idę do przodu.
wciąż nie mogę się przyzwyczaić, że moja 'święta trójca' gdzieś zniknęła. że reaguję teraz tak, a nie inaczej. ciężko znów siebie poznać. Saku nie lubi zmian, oj nie. nie lubi być normalna, taka jak reszta. chociaż to zabawne, odczuwać złość, radość i wszystko.
odczuwać złość, nie być złością.
ale przez to.. przez to nie jestem już oryginalna. jestem zupełnie inna. i nie wiem, czy potrafię się już tak dowolnie zmieniać, czy straciłam to razem z moim socjopatycznym obliczem.
teraz przyjdzie mi się samej mierzyć z życiem. może i tak będzie lepiej.

nic to, rzekł Michał, i poszedł na mury.